kötü bir çocukluk geçirip kendi çocuklarına kötü davranan tip

evlatlarına olan fena yaklaşımının şiddeti ne olursa olsun etrafındaki cahil sürüsü tarafından hiçbir surette tepki görmeyen beyinsizin tekidir. çünkü maruz kaldığı çirkin davranışların tamamı küçük yaşta kendisine de yaşatılmıştır. tiksinç kabahatlerinden elbette sorumlu tutulamayacağı gibi, lutfedip az çok karınlarını doyuruyor, onları sokağa atmıyor diye örnek anne/baba olarak gösterilmemesi için bile hiçbir sebep yoktur.

Ulan nasıl bir ebeveyn olunmaması gerektiğini öğrenmişsin işte. Öğrendiğin şeylerin tersini uyguladığın takdirde zaten iyi bir ebeveyn olacaksın. Niye aynı tarifeyi olduğu gibi kendi çocuklarına aktarıyorsun be hey dalyarak.

En sinir olduğum şey. Senin hayatın mahvolmuş neden kendi çocuklarının hayatını mahvediyorsun?

Babam ve kardeşleri çok kötü bi çocukluk geçirmişler. Gençliklerinde de yüzleri pek gülmemiş, ta ki işleri tutup evlenene kadar. Babam her zaman yaşadıklarımı yaşamayın der, o hassasiyetle davranır. Kardeşlerinden bazıları da ben yaşadım siz de yaşayın mantığıyla çocuklarına resmen eziyet ediyor. Bazı insanlar ebeveynde olsa bencilliklerinden vazgeçmiyorlar ne yazık ki. Bu insanların çocuklarına ve çevresine bırakcakları travma dolu bir hayat olcak. Keşke herkes anne baba olmasa.

Şiddet gören bir ailede yetişmiş ebeveynlerin genelde yaptığı bir yanlistir bu. Ve zamanında bu durumu psikolojik destek alıp atlatmazsa kişiler, ilerde yetistirdikleri çocuklarına da şiddet uygulamaya meyilli olurlar. (bkz: çocukken şiddet gördüğü için kendi çocuklarına da şiddet uygulayan ebeveynler )

"üreme amk, üreme!" dedirtendir. zira zihniniz, karakteriniz, psikolojiniz, sağlığınız, yakın/uzak çevreniz, maddi ve manevi yeterliliğiniz iyi değilse hiç bulaşmamalısınız çocuk işine. buna hakkınız yok, o çocuğun hayatını zehir etme lüksüne sahip değilsiniz amk. ortaokulda bir tane arkadaşım vardı, çocukla bir sene aynı sınıfta okudum, bir sene boyunca ağzını bıçak açmadı. sonradan öğrendik ki meğerse çocuğun babası polismiş. ama kafadan kontak bir herif. öğretmenin verdiği ödevlere ek olarak adam kendisi de ödev veriyormuş çocuğa. garibim hâliyle yetişemiyor çift ödev mesaisine, hooppp ceza... aç bırakmalar, tuvalete kitlemeler, yaz tatilinde çocuğu hiç sokağa salmamalar... çocuk her şeyi 4/4 yapınca bile yeni sınavlar yaratırmış durduk yere. koş bakkaldan bize 2 ekmek al, 5 dakika içinde burada olmazsan 30 şınav! fiziksel olarak da hırpalıyormuş çocuğu. dayağın türlü türlü hâlini göstermiş çocuğa yaşatarak. yıllar sonra o çocukla denk geldiğimizde kısa bir sohbetimiz oldu, oturduk birer çay içtik. iyi gördüm seni dedim. anlattı bir şeyler. içim daha da karardı amk. çocuk ben evlenmeyi, çocuk yapmayı, bu amk genlerini evladıma aktarıp soyumuzu devam ettirmeyi düşünmüyorum dedi açık açık. daha ötesi var mı? not: çocuğu dinlerken içimdeki sinir şöyle bir şeydi

(bkz: babam) Çok yazık ama durum böyle. Çok ağır bir çocukluk geçirmiş babam. Annesi, babası( babaannem ve dedem)ona hiç değer vermemişler. Çivili sopalarla dövmüşler bazen. Etmedik söz, demedik laf bırakmamışlar. Babam, ben askerî liseyi kazanacağım deyip İstanbul'a kaçmış, kurtarmış kendini. Adam İstanbul'a geldiğinde bile cebine beş kuruş para koyulmaz mı be? Yok koymamışlar. Günlerce kalacak yeri olmadığı için 14-15 yaşlarında, bileğine sırt çantasını bağlamış ve yastık niyetine kullanıp banklarda uyumuş. Memlekete döndüğünde kazandığını söylemiş ailesine. İnanmamış dedem. Bir daha dövmüş. Sonra bir yolunu bulup kanıtlamış babam ama o yaşta o kadar travma, ağır geliyor insana. Ailesinden hiçbir şey görmemiş insan da ne çocuklarına iyi baba olabiliyor, ne de sevdiğine iyi bir eş. Tüm bunlara rağmen iyi ki babam diyorum:)